YOKLUĞUNUN 27.GÜNÜ.

Bugün yokluğunun 27.günü..Ne gündüzleri denizden esen meltem; Ne de geceleri gökyüzünde parlayan yıldızlar avutmuyor artık beni...Doğum sancıları gibi acılar çekiyorum.çığlıklarımı kimseye duyurmadan.Doğum sancısı gibi içimde biriken acıları çıkarıp atmak istiyorum.Zira dayanacak güçte bulamıyorum artık kendimi…. Gecenin bir saatinde herkes uyurken boğulmaktan korkuyorum..Çünkü bir zaman sonra acılar göğsümde toplanıyor.sol tarafımda büyük bir ağırlık hissetmeye başlıyorum.Kalbim duracak gibi oluyor.nefes alış verişlerim anlaşılmaz derecede sıklaşıyor.Hani ölsem de kurtulsam dediğim durumlarla baş başa kalıyorum.

Ölmek istiyorum.ama beceremiyorum.Gözlerimin önünden sen geçiyorsun. Bakışlarının ifadesinde beni sensiz bırakma diyen sesini duyar gibi oluyorum. O an bir gülümseme beliriyor dudaklarımda.. Biraz daha tutunuyorum hayata. Seni kaybetme korkusu başlıyor içimde..Kan ter içinde uyanıyorum yataktan. Sabah gün doğumlarını yine uykusuz izliyorum.Güneşin doğuşu ile yeni umutlar yeşeriyor yüreğimde.Yeni umutlara hazırlıyorum kendimi günün ilk saatlerinde..

Her gün aynı şeyleri yaşamaktan yoruldum.Ve artık cılız bir sesle bağırmıyorum. Avazım çıkana kadar haykırıyorum artık Dön artık.. Dön Yeter..Yeter artık..dayanamıyorum..

                    Pelin ARİ.