YOKLUĞUNUN 37. GÜNÜ...

Bu gün sensizliğin 37.günü  Sen bilir misin insan nasıl kendini unutur.Nasıl haykırmak isterde sesi boğazında düğüm olur. konuşamaz,kaçmak ister de kaçamaz,Hatta gözlerindeki yaslar bitmiştir de,ağlayamaz... İşte öyleyim Sen bilir misin benzine  bulanmış bir insan, Titrek,cılız bir kibritin aleviyle nasıl tutuşur Nasıl sokaklara,evlere,hatta kendine bile sığmaz olur ya.Düşünmek istersin düşünemezsin,unutmak istersin unutamazsın... İşte öyleyim Sen bilir misin,nasıl bir örümcek kemirir durur ya beynini.işte öyleyim Düşünmezdim bile bu kadar acımasız değildir derdim insanlar.Ama oluyormuş, Yudum,yudum ömründen çalıp,hayallerini ve umutlarını nasıl tükettiğini

Haykırıyor,..İsyan ediyorum bazen kendime…Ama elden ne gelir bütün dertler,acılar yine benimle.olsun diyorum. Varsın buda olsun alışırım diyorum,İşte bu arada bir mermi daha sıkılıyor sanki beynime.Olmuyormuş Bitanem olmuyor.., Alışılmıyormuş  acıya. Acının da acısı vardır bende biliyorum.Ama kalbim kaldırmıyor artık,..Öylesine yorgun,öylesine geçmişim ki kendimden,Artık ien yakınlarım bile vazgeçer olmuş halimden.Zaman diyorum,ilaç diyorum,buda geçer diyorum.Ama itiraf edeyim mi sana olmuyor.Geçeceğine İNANMIYORUM  inanamıyorum.Çünkü Sensizliğe alışamıyorum

                                               Pelin ARİ